به‌جای مقدّمه

کفیل، از مردی می‌گوید که افسانه نیست؛ لاف نیست که بگویم پدرش علی (ع) نام داشت و بردن همین نام، کافی است تا بدانیم او از نسل کیست. کفیل، از پهلوانی می‌گوید که پهلوانان عالم، به نام او اقتدا می‌کنند و شهدا به حالش غبطه می‌خورند. کفیل، از غیرت مجسم می‌گوید؛ از قامت فتوت، از چشم‌هایی که آب را شرمندهٔ نجابت خود کرد و از قهرمان نهر علقمه؛ عباس‌بن‌علی (ع). کفیل، از برادر زینب (س) می‌گوید و از برادر حسین (ع)؛ عَلَم‌دار بزرگ ولیّ‌عصر، یکّه‌امیر سپه کرب‌وبلا، حیدر حیدر.

کفیل افسانه نیست. گوشه‌هایی از زندگی جوانمردی است که مثل یک عَلَم، هیچ‌وقت بر زمین نماند و مانند پدرش، اسدالله‌الغالب خواندش تا حیدری دیگر در میدان تکرار شود و بعد هم حیدرها. در حدّ بضاعت حقیر، این چند صفحه را بپذیرید. باشد که روزی امام غایب (عج)، حاضر شود و برایمان بگوید که عباس (ع) کیست. به امید آن روز!

اللّهمّ‌عجّل‌لولیک‌الفرج

ناهید حسن‌پور

بهار ۱۴۰۰

۱

مسافر بود. خواب عجیبی دید. معبّران گفتند:

«دختردار می‌شوی. فرزندت بزرگ می‌شود و یکی از بزرگان عرب، با او ازدواج می‌کند. از آن وصلت، تو عزیز و بزرگ می‌شوی.»

از سفر که برگشت، فرزندش به دنیا آمد. نامش را فاطمه گذاشتند.

۲

امیرالمؤمنین (ع) به برادرش گفت:

«از طایفه‌های مشهور عرب که شجاع باشند و باشهامت؛ خانواده‌ای را می‌شناسی؟ می‌خواهم ازدواج کنم.»

عقیل، استاد علم نسب‌شناسی بود. خانواده‌های عرب را خوب می‌شناخت، حتّی بهتر از خودشان. بهترین آن‌ها را به برادرش معرّفی کرد.

۳

همهٔ کارها را سپرده بود به برادرش. عقیل رفت پیش حزام و فاطمه را برای علی (ع) خواستگاری کرد.

_ امیرالمؤمنین (ع) شایستهٔ یک زن بادیه‌نشین با فرهنگی مثل ما نیست!

_ برادرم علی (ع) از هرآنچه که تو می‌گویی، خبر دارد. او، انتخابش فاطمه است.

۴

فرصتی خواست برای مشورت و فکرکردن با همسر و دخترش. پدر فاطمه گفته بود:

«مادرها، بیشتر و بهتر دخترهایشان را می‌شناسند.»

۵

باغ سرسبز و پردرختی بود. خودم را آنجا دیدم. آب‌های روان جاری بود و میوه‌های فراوان، بر سر درخت‌ها. ماه و ستاره‌ها در آسمان می‌درخشیدند. چشم به آن‌ها دوخته بودم. به یاد خدا بودم و عظمت خلقتش؛ چطور آسمان بدون ستون قرار گرفته و... غرق در افکار خودم بودم که ماه به روی زمین فرود آمد و در دامن من نشست. نگاهی به خودم کردم. ستارهٔ درخشان دیگری را هم دیدم. همه‌جا نورانی شد. حیرت‌زده بودم و سردرگم که صدایی را شنیدم:

«فاطمه... فاطمه...»

کسی آنجا نبود؛ اما بازهم صدایم زدند:

«فاطمه، مژده باد بر تو! مژده باد بر سه ستارهٔ درخشان و یک ماه فروزان! پدرِ فرزندانت، سیّد و سرور انسان‌هاست بعد از پیامبر (ص).»

حرف‌های فاطمه بود برای مادرش، از خوابی که شب گذشته دیده بود.