انتقام پنگوئنینه
نویسنده: آلن وودرو
مترجم: طناز مغازه‌ای
نشر صاد
مقدمه: باغ‌وحش سنت‌آوز که قبلاً با آن آشنا شدید
سرمایی پشتم را لرزاند. مهره‌های کمرم یخ زد. پاهایم لرزید و انگشتانم مثل ده تکّه قندیل یخی بود. دستگیرهٔ درجه‌حرارت دوش را پیچاندم و بی‌صدا آب‌گرم‌کن خرابم را لعنت کردم. زمانی‌که آب داشت گرم‌تر می‌شد، هنوز مغزم سرمای زننده‌ای را احساس می‌کرد که به‌خاطر یادآوری پسر و پنگوئن‌ها ایجاد شده بود. داستانی بسیار وحشتناک که از چند ماه پیش که آن را شنیده بودم، درست نخوابیده بودم.
از آن زمان، همهٔ شب‌ها یکسان بود: من نیمه‌شب درحالی‌که اسم ایگی را -ایگوانای عروسکی‌ام که مثل یک بچه او را بغل می‌کردم- فریاد می‌زدم، از خواب بیدار می‌شدم. بعد بدون‌اینکه خوابم ببرد، درحالی‌که به فریادزدن ادامه می‌دادم، ساعت‌ها دراز می‌کشیدم. مردی که در آپارتمان بالایی من زندگی می‌کرد هم چندین ساعت بیدار می‌ماند، یا به صاحب‌خانه این‌طور گفته بود؛ قبل‌ازاینکه مجبور شوم به جای جدیدی با سقف ضخیم‌تر جابه‌جا شوم.
نگرانی من را پیر کرد. نه‌تنها صدایم به‌خاطر فریادزدن‌های هر شب گرفته بود، بلکه موهایم هم سفید شد و روی صورتم چروک‌های عمیقی افتاد. انگشتانم هم چروک‌های عمیقی برداشته بود، ولی دلیلش حمام‌های بسیار طولانی‌ای بود که می‌رفتم.
می‌دانستم چه‌کار باید بکنم. اوّل باید آب را ببندم. بعد، باید به باغ‌وحش سنت‌آوز سفر کنم و به ملاقات قفس پنگوئن‌ها بروم. باید نگهبان پنگوئن‌ها را پیدا کنم. باید بدانم بعداً در داستان طولانی و تیره‌وتار او چه اتّفاقی افتاده است.
طولی نکشید که خود را همراه با کیفی که پر از دستمال بود، در حال رانندگی در خیابان مارپیچی که به‌سمت باغ‌وحش سنت‌آوز می‌رفت، یافتم. به‌خاطر حساسیت شدیدی که به حیوانات دارم، مردم می‌گویند هرگز نباید شغلی را که مرتبط با باغ‌وحش‌ها است، شروع کنم. من به آن‌ها می‌گویم:
«چرنده. من به همهٔ حیوون‌ها حساسیت ندارم. فقط به اونایی حساسیت دارم که پَر یا پا دارن.»
امکان دارد در خیالاتم، در مزرعهٔ کرم خاکی کار کرده باشم.
ولی این مسئله نه در اینجا صحت داشت و نه در خیالاتم. به‌محض اینکه از ماشینم پیاده شدم، عطسه کردم و قبل‌ازاینکه کیفم را برای برداشتن دستمال باز کنم، بینی‌ام را با کیفم پاک کردم. هوا تاریک شده بود. مسافرت طولانی‌ای بود.
به کامیون‌ها، بالابرها و بولدوزرهای خاموش خیره شدم.
این وسایل، قبل‌تر در هنگام روز باید پرسروصدا و در رفت و آمد بوده باشند. الان همه‌چیز به‌جز شترمرغ خشمگینی که در اطراف پارکینگ بزرگ پرسه می‌زند، بی‌حرکت است. همهٔ کارگرهایی که قبلاً اینجا بودند، رفته‌اند؛ درست مثل دیوارهای باغ‌وحش. علامت ورودی به همراه حصارهای سیمی و دروازه‌های شکسته روی زمین افتاده است. به علامت روی زمین که حالا از وسط ترک بزرگی خورده بود، خیره شدم:
به باغ‌وحش سنت‌آوز، خانهٔ پنگوئن‌های مشهور سنت‌آوز، خوش آمدید.
از مرد قدبلندی که دوان‌دوان از محوطه رد می‌شد، سؤال کردم:
«چه اتّفاقی افتاده؟ بقیه کجان؟»
مرد یک کلاه شکاری و یک ژاکت قهوه‌ای مایل به زرد به تن داشت و اخم‌هایش را به‌شدّت درهم کشیده بود.
او که اخمش را تا چانه‌اش پایین می‌کشید، جواب داد:
«اینجا شبیه چیه؟»
عینک یک‌چشمی‌اش را صاف کرد:
«همه امروز رفته‌ن. اونا خراب‌کردنِ باغ‌وحش رو فردا تموم می‌کنن.»
- باغ‌وحش سنت‌آوز تعطیل شده؟ چرا؟
مرد پرسید:
«کشتی فضایی «هیندنبرگ»۱ برای چی سوخت؟ کشتی «تایتانیک»۲ برای چی غرق شد؟ آتش‌سوزی بزرگ «شیکاگو»۳ برای چی شهر رو نابود کرد؟»
جواب دادم:
«تخلیهٔ الکترواستاتیکی، کوه یخی و گاو خانم «اولری»۴.»
مرد گفت:
«دقیقاً.»
شترمرغ عصبانی به‌سرعت به سمت ما آمد و او را نوک زد. همان‌طور که مردِ عینک‌یک‌چشمی، کف محوطهٔ پارکینگ پخش شده بود و پرندهٔ دیوانه او را دنبال خودش می‌کشید، فکر کردم به او کمک کنم. سوراخ‌شدن با نوک یک شترمرغ عصبانی، مسئلهٔ خنده‌داری نبود، یا حدّاقل فقط یک‌جورهایی مسئلهٔ خنده‌داری بود. ولی من نگرانی‌های فوری‌فوتی زیادی داشتم. درحالی‌که از روی پشته‌ای از صفحات آهنی که زمانی قسمتی از در ورودی باغ‌وحش بود، می‌پریدم، با عجله وارد باغ‌وحش شدم و از مسیر مارپیچ سنگ‌فرش‌شده به‌سرعت پایین رفتم.
مسیر را به‌خوبی می‌شناختم. چند ماه قبل و ازآن‌به‌بعد، هر شب در کابوس‌هایم داخل این باغ‌وحش چرخیده بودم. در آن رؤیاها، از مسیری که به‌سمت شیرها و راهی که به‌سمت تمساح‌ها می‌رفت، به‌سرعت می‌گذشتم. بلوار «بیسون»۵ و مسیر پهن «هیپو»۶ را رد می‌کردم و بالاخره به‌طرف پنگوئن‌ها، پایین می‌رفتم. در انتهای مسیر، میان یخچال‌های مصنوعی، تکّه‌های ماهی غیرعادی و مجسمه‌های سرامیکی فیل دریایی، بزرگ‌ترین کلکسیون پنگوئن دنیا قرار داشت. ولی در رؤیاهایم، دستهٔ پرندگان بانمکی را که مثل اردک راه می‌رفتند، پیدا نمی‌کردم. در عوض کابوس‌های من با موجودی تسخیر شده بود که به‌صورتی غیرعادی بزرگ بود، چشمانی قرمز به رنگ خون، ابروهایی پرپشت و دوتا شاخ داشت و می‌خواست من را بخورد.
یک پنگوئنینه که خلق شده بود تا شب را ترسناک کند.
قفس پنگوئن‌هایی که الان در باغ‌وحش سنت‌آوز پیدا کردم، آن چیزی نبود که خوابش را دیده بودم یا از بازدید قبلی‌ام به یاد داشتم. مجسمه‌های فیل‌های دریایی و همین‌طور تکّه‌های ماهی رفته بودند. یخچال‌های مصنوعی خرد شده بود و بیشتر شبیه تکّه‌های بزرگ یخ مصنوعی بود. هیچ پنگوئنی آنجا نبود.
نگهبان پنگوئن‌ها، مردی که در آخرین بازدیدم او را ملاقات کرده بودم، کنار کلبه‌انباری کوچکی ایستاده بود؛ یکی از چند ساختمانی که به جا مانده بود. او سرش را تکان داد و دستش را داخل چند تار موی مشکی‌ای که روی سر نسبتاً تاسش قرار داشت، فرو برد. هنوز کوتاه و گرد و قلمبه بود. هنوز مثل دفعهٔ قبل که او را دیده بودم، یک پالتو بلند مشکی، یک شال مشکی دور گردنش و یک پیراهن سفید به تن داشت. بنابراین اگر با چشم نیمه‌باز نگاهش می‌کردی، شبیه یک پنگوئن بود.
به‌محض اینکه او را دیدم، دست تکان دادم و بعد عطسه کردم.
او گفت:
«سلام دوست من. خوش‌حالم دوباره می‌بینمت.»
لبخندی زد، ولی نتوانست نگرانی‌اش را به‌طور کامل پنهان کند.
من فین‌فین‌کنان، درحالی‌که دستمال‌هایم را محکم چسبیده بودم، پرسیدم:
«چه اتّفاقی اینجا افتاده؟»
- یه کشتی هوایی باهامون برخورد کرد. تموم پول‌های باغ‌وحش بعد از حادثهٔ تصادف با کوه یخی شناور توی دریا از بین رفت و یکی از گاوها نصف باغ‌وحش رو سوزوند و با خاک یکسان کرد.
- فکرش رو می‌کردم. ولی چی به سر تو و پرنده‌هات می‌آد؟
مرد آه کشید:
«دوست من، تو هم مثل من درست حدس زدی. پرنده‌های من، پنگوئن‌های باغ‌وحشن. اونا برای غذا پیداکردن و مقابله با شیرهای دریایی ساخته نشدن. ولی من هر کاری از دستم بربیاد، برای کمک بهشون انجام می‌دم. اونا یه‌جورهایی خونوادهٔ من هستن.»
یک باغ‌وحش بزرگ، یک باغ‌وحش جدید، به من مأموریت داده است تا بهترین موجودات دنیا را برای مجموعه‌اش پیدا کنم. این همان‌چیزی بود که من را قبلاً به اینجا کشانده بود. آن موقع موفق به خرید پنگوئن‌های سنت‌آوز نشدم و تابه‌حال هم نتوانسته‌ام پنگوئن‌هایی با این کیفیت پیدا کنم.
پس شاید برگشتن من به اینجا تقدیر بوده است! من می‌توانم به این پنگوئن‌ها خانه بدهم. من می‌توانم برای شامپانزه‌ها، لاماها، فیل‌ها، کفتارها، شیرها و زرافه‌های گردن‌کوتاه «اُکاپی»۷ -اگرچه مطمئن نیستم اُکاپی‌ها چه‌جور حیواناتی هستند- و سایر حیوانات سنت‌آوز، خانه فراهم کنم. تک‌تک موجودات اینجا، جای جدیدی برای زندگی خواهند داشت.
خب، همهٔ موجودات به‌غیراز آن شترمرغ دیوانه، مگر اینکه در کلاس‌های کنترل خشم شرکت کند.
نه، حتّی دراین‌صورت هم نمی‌شود!
پرسیدم:
«الان پنگوئن‌ها کجان؟»
- توی یه محفظهٔ یخچالی ساده توی محوطهٔ قایق‌ها. صبح می‌رم پیششون، ولی نمی‌دونم قراره ازاونجا کجا بریم.
- شاید من بتونم یه کاری بکنم. یادت می‌آد دفعهٔ قبل برای چی اینجا بودم؟ من می‌تونم پنگوئن‌هات رو به باغ‌وحش خودم ببرم.
مرد ابروهایش را بالا انداخت. قوس تحسین‌برانگیزی بود و حسادت من را برانگیخت؛ چراکه من هرگز با هیچ روشی نمی‌توانستم ابروهایم را بالا بیندازم. بااین‌حال، حالت چهرهٔ او را به‌عنوان یک نشانهٔ خوب برداشت کردم.
ولی قبل‌ازاینکه خانه‌ای به پنگوئن‌های او بدهم، ابتدا به یک چیز نیاز داشتم.
به او گفتم:
«باید بقیهٔ داستانت رو بشنوم.»
وقتی‌که دیدم گیج شده است، ادامه دادم:
«تو دربارهٔ «بولت»۸ بهم گفتی و اینکه چطور یه بارون بدجنس اون رو به فرزندی قبول کرد و تبدیل به یه پنگوئنینه شد. ولی داستان اینجا تموم شد که بولت محکوم شد تا ابد پنگوئنینه باشه و شناکنان همراه با گروه پنگوئن‌ها ازاونجا دور شد.»
مرد سرش را تکان داد و گفت:
«یادم می‌آد.»
کمی رویش را برگرداند و طوری سرش را تکان داد که انگار می‌گفت چطور می‌تونم فراموش کنم؟
من پاسخ دادم:
«باید بقیهٔ داستان رو بدونم. بقیهٔ داستان رو برام بگو، بعد تو و پنگوئن‌ها و مابقی حیوون‌های سنت‌آوز رو به باغ‌وحش خودم می‌برم.»
او پرسید:
«حتّی شترمرغ بدجنس رو؟»
و من با سر تأیید کردم.
«پیشنهادت خیلی سخاوتمندانه‌ست، ولی من نمی‌تونم قبولش کنم. چون این یه داستان طولانی و ترسناکه. داستانی که بهتره گفته نشه. داستانی که ترجیح می‌دم اون رو فراموش کنم تااینکه بخوام تکرارش کنم. هرچیز دیگه‌ای رو ازم بخواه، ولی ازم نخواه داستان رو تعریف کنم.»
من دست‌به‌سینه شدم و پایم را روی زمین کوبیدم. کار دوم اشتباه بود، چراکه کفشم کفهٔ نازکی داشت و روی یک سنگ تیز پا کوبیدم:
«این تاوان واردشدن به داستانه. باید بهم بگی بعد از اینکه بولت از «بروگاریا»۹ فرار کرد، چه اتّفاقی افتاد.»
- خواهش می‌کنم، یه چیز دیگه ازم بخواه.
ولی بازوهایم که آن‌ها را محکم به سینه‌ام زده بودم، نشان داد که از خواسته‌ام برنمی‌گردم. به او جدّی خیره شدم و بعد عطسه کردم، ولی جرئت نکردم بینی‌ام را پاک کنم و نگاه خیرهٔ سخت و محکمم را از او بردارم.
مرد سرش را خم کرد:
«من انتقام پنگوئنینه رو برات تعریف می‌کنم، ولی موهات به‌نظر سفیدتر از چیزیه که به‌خاطر می‌آرم و بقیهٔ جاهات به‌نظر پرچین‌وچروک‌تر می‌آد. اجازه بده بپرسم از آخرین‌باری که من رو دیدی، کابوس می‌بینی؟»
اقرار کردم:
«بله، هر شب. حموم‌های خیلی طولانی هم می‌گیرم.»
- بعد از شنیدن بقیهٔ داستانم ممکنه دیگه نتونی هیچ‌وقت بخوابی.
۱. زندگی من به‌عنوان یک پنگوئن
اینجا شهر برفی بود: کوه‌های یخی، آسمان‌خراش‌های آن بود. تکّه‌های یخی معلّق، جاده‌های آن بود و هزاران پنگوئنی که در ساحل صدا می‌دادند، شهروندان فوق‌العاده خوش‌پوش آن بودند که کت‌شلوار به تن داشتند.
«هامبولت واتل»۱۰ -که قبلاً، زمانی‌که آدم‌های دیگری دوروبر او بودند، بولت صدایش می‌کردند- تقریباً سیزده‌ساله بود، ولی نه دقیقاً سیزده‌ساله و یک پنگوئن بود، ولی بازهم نه کاملاً، و مطمئناً نه در آن لحظهٔ خاص. روی برف‌ها در بالای یک تپهٔ کوچک نشسته بود و فقط یک شلوار ورزشی و تیشرتی نازک به تن داشت. لباسی که پوشیده بود، برای هرکس دیگری که بخواهد در این سرزمین‌های قطبی یخ‌زده احساس راحتی کند کاملاً ناکافی بود، ولی بولت گرم و راحت بود. او نمی‌توانست سرما را احساس کند.
هرچند، او می‌توانست افکار برادران و خواهران پنگوئنی‌اش را که مثل اردک در ساحل راه می‌رفتند، احساس کند. بااین‌وجود، جزء آن‌ها نبود. کاملاً یکی از آن‌ها نبود. او هیچ‌وقت نمی‌توانست تخم بگذارد یا حدّاقل امیدوار بود که نتواند تخم بگذارد. او هرگز نمی‌توانست پوست‌اندازی کند. او هیچ‌وقت نمی‌توانست بعدازظهر طوری داخل آب‌های یخ‌زدهٔ این حوالی شیرجه بزند که اوّل با نوکش وارد آب شود. در عوض شب‌ها زیر نور ماه کامل، موقع شیرجه‌زدن، با نوکش داخل دریای یخ‌زده فرود می‌آمد. ولی آن شب‌ها، تنها زمان‌هایی بود که احساس غریبه‌بودن نمی‌کرد! چون در آن شب‌ها بولت می‌توانست همراه خانواده‌اش شنا کند، زوزه بکشد و با آن‌ها بازی کند.
خیلی بد بود که ماه کامل، خیلی کم و با فاصله پیش می‌آمد. بقیهٔ مواقع بولت کاملاً آدمیزاد بود، یا حدّاقل بیشتر آدمیزاد بود. وقتی هنوز خون پنگوئن‌ها در درون او می‌جوشید، به این معنی بود که می‌توانست با آن‌ها صحبت کند و ذهنشان را بخواند.
ولی چیزی در اعماق وجود این پرنده‌ها وجود داشت، مانعی که سخت و گرد و تاحدودی پوسته‌مانند بود و مهم نبود بولت چقدر تلاش کند تا از آن پوسته رد شود، اصلاً نمی‌توانست این کار را انجام دهد. بولت قبل از پیوستن به این گروه، حتّی قبل‌ازاینکه به بروگاریا بیاید، یک کودک یتیم ناخواسته بوده است. به‌نظر می‌رسید مهم نیست او چه‌کاری انجام داده یا چه مسافتی را طی کرده است، او هرگز به‌طور واقعی احساس تعلّق به جایی را نخواهد داشت؛ حدّاقل کاملاً این احساس را نخواهد داشت.
این بخشی از نفرین او بود: نفرین پنگوئنینه.
درحالی‌که بولت روی تپهٔ برفی‌اش نشسته بود، انگشتانش را روی زنجیر طلای نازکی که دور گردنش بود، کشید. این زنجیر، یک‌زمانی دندان نهنگ قاتل را نگه داشته بود، ولی وقتی‌که بولت با بارون -حاکم اهریمنی‌ای که بولت را گاز گرفته و او را به یک پنگوئن هیولاطور تبدیل کرده بود- جنگید، دندان گم شد. بولت نبرد را پیروز شد و الان اینجا نشسته، درحالی‌که بارون داخل شکم آن جانور بزرگ است.
بعد از مبارزهٔ آن‌ها، بولت پنگوئن‌ها را به اینجا، صدها مایل دورتر و به‌دوراز آدم‌ها هدایت کرد. آوازهٔ پنگوئنینهٔ جوانی که با پنگوئن‌ها مثل خدمتکارهایش رفتار نمی‌کرد و آن‌ها را مثل خانواده‌اش می‌دانست، همه‌جا پیچید. این داستان توسط حباب‌های ماهی‌ها و جیک‌جیک پرنده‌ها و پاهای جیرجیرک‌ها نقل شد. درنتیجه گروه پنگوئن‌ها بزرگ‌تر شد.
بولت بلند شد، پاهایش را کش‌وقوس داد و مثل اردک از تپه پایین رفت. راه‌رفتن او مخلوطی از راه‌رفتن پنگوئن‌ها و آدم‌ها بود، درست مثل بقیهٔ چیزهایش.
پنگوئنی که در آن نزدیکی بود، عوعو کرد:
«عصربه‌خیر.»
بولت نمی‌توانست با گویش آدم‌ها مثل پنگوئن‌ها عوعو کند، ولی به کلماتی مثل عصر تو هم به‌خیر فکر کرد و پنگوئن تا جایی که یک پنگوئن می‌تواند، لبخند زد؛ که اصلاً هم شبیه لبخند نبود.
پنگوئن‌ها اغلب احساساتشان را با چشمانشان نشان می‌دهند. نوک پنگوئن‌ها خیلی نمی‌تواند احساس آن‌ها را نشان دهد.
هنگامی‌که بولت از میان گروه پنگوئن‌ها می‌گذشت و برای خواهر و برادران پنگوئنش سر تکان می‌داد و لبخند می‌زد، صدای فریاد یک انسان را شنید. چند ثانیه طول کشید تا متوجه شود خیالاتی نشده است. دوباره صدا شنیده شد: صدای یک دختر که از دور اسم او را می‌گفت.
نه، امکان نداشت. گروه پنگوئن‌ها حدّاقل پنجاه مایل از هر شهری که انسان در آن باشد، فاصله داشت.
«بولت!»
شاید هم امکان داشته باشد.
بولت برگشت. آنجا در دوردست، دختری ایستاده بود و دست تکان می‌داد. پنگوئن کوتوله‌ای کنار او نشسته بود.
بولت به‌سمت آن‌ها دوید. پاهای قدرتمندش که خون پنگوئن در آن‌ها جریان داشت، حتّی بهتر از زمانی‌که چکمهٔ اسکی پوشیده باشد، روی یخ سر می‌خورد و پیش می‌رفت. دختری را دید که دست تکان می‌داد، دختری که تقریباً هم‌سن‌وسال بولت بود و موهای طلایی‌اش را با گیرهٔ مو بالا بسته بود. دختر اوّل با زانو زمین خورد. بعد کلّاً فرو ریخت و تالاپ، مثل یک ماهی مرده روی زمین افتاد. پنگوئن کوچکی که کنار او بود، شبیه یک سگ زوزه کشید.
بولت کنار دختر روی یخ چمباتمه زد و با دستان مقاوم سردش، انگشتان تقریباً یخ‌زدهٔ او را نگه داشت.
«آنیکا»۱۱ با صدایی که شبیه نجوا بود و لبخند کوچک و ناامیدانه‌ای که روی صورت خاکستری‌اش نقش بسته بود، هم‌زمان که چشمانش را می‌بست و بیهوش می‌شد، گفت:
«بولت، پیدات کردیم.»
تنظیمات
اندازه فونت
16
فاصله بین خطوط
36
ایران سنس
وزیر
نازنین