عقاب طلایی بال‌های بلندش را در آسمان پهن کرده و دارد می‌چرخد؛ اما این بار نگاهش نه به آن قصر مرمرین است، نه دیوارهای سنگی‌ای که پایتخت را درمیان خودشان گرفته‌اند. دروازهٔ فولادین پایتخت با دو زنجیر ضخیم پایین آمده است و مثل پلی روی آب‌راهه‌ای که از جلوِ دروازه می‌گذرد، قرارگرفته. دو سوار زره‌پوش همراه سواری با ردایی بلند و سفید از دروازه بیرون می‌آیند و از روی پل می‌گذرند. چشم عقاب به نوزادی است که در دستان سوار سفید پوش است. دیروز بعد به‌دنیاآمدن فریدون و شنیدن حرف‌های پیشگو، درباریان، برزویه، پزشک دربار را انتخاب کردند تا شاهزاده را از آغوش پدرش بگیرد و به کوهستان ببرد. جایی که چوپانی با دخترش و گلهٔ گاوهای کوهان‌دار زندگی می‌کند. رأی بر این شد تا برزویه سالی یک بار همراه پسرش از قصر بیرون بیاید و راه دامنه‌های کوهستان را بگیرد تا فریدون را ببیند و خبر سلامتی و قدکشیدنش را برای پادشاه و درباریان بیاورد.
یکی از این سال‌ها وقتی فریدون به سن پانزده‌سالگی رسیده است، برزویه یک دست روی شانه‌های پهن مرد جوان پانزده‌ساله می‌کشد و او را همراه خودش تا دره‌ای که گاوهای کوهان‌دار در آن چرا می‌کنند می‌برد:
«این کوه‌ها و دره‌ها پسر، از جنگاوران کارآموزده و دانایان رازهای پنهان، خالی نیست. تو را نمی‌پذیرند، مگر این که خودت را به آن‌ها ثابت کنی. چیزی از هرکدام بیاموز پسر تا دیگری تو را به شاگردی بپذیرد.»
فریدون سرش را بالا می‌آورد و این‌سر تا آن‌سر کوه‌ها را نگاه می‌کند. انگار بخواهد دنبال چیزی یا کسی در میان آن‌ها بگردد که در تمام این پانزده سال ندیده است. آشیانهٔ آن عقاب طلایی خالی نیست. سه جوجه عقاب قد کشیده‌اند و بین پرهایشان پرهایی به‌رنگ طلا رشد کرده است؛ اما هنوز بال‌هایشان توان نگه‌داشتن تن سنگینشان را در آسمان ندارد.
