رد پاهای روی آب

وقتی گوشی مرکز تحقیقات را سر جایش کوبیدم، احساس کردم که از عصبانیت دارم منفجر می‌شوم. یک احساس گرفتگی گلو داشتم؛ بااینکه او آن‌قدر غر زده بود که نفسش بند بیاید. حتّی نمی‌توانستم نفس بکشم. انگار دستش را گذاشته بود روی رگبار. مشکلش جسمانی بود البته. داروهایی که می‌خورد روانش را به‌هم می‌ریخت گاهی. من تمرکزم را گذاشتم روی متن. با خودم گفتم، مرگ یک بار شیون یک بار، بهتر است جدا بشویم. آن‌قدر عصبانی بودم که واقعاً تصمیم گرفتم که بهش بگویم مرگ یک بار شیون یک بار. ازاینکه دیوانه بشوم که بهتر است. یا اقلّاً تهدیش کنم که یک بار دیگر این‌طور بهم اذیت کنی، آبروی خودت و خانواده‌ات را خواهم برد. خانواده‌اش از خانواده‌هایی بود که برایشان آبرو بیش از پول اهمیت داشت. یک خانواده مشهور که قدیمی‌هایی مثل بابابزرگ من، به بابابزرگ آن‌ها می‌گفته سیّداجاق.برای یک‌لحظه متن اصلی را گم کردم و تمام حواسم رفت به حرف‌هایی که از او راجع به مادرم شنیده بودم. وقت داشت می‌گذشت.