حرفم را می‌بُرد که:

«مسیرت اشتباه بود؛ چرا به‌کل منصرف شدی؟»

پوزخندی می‌زنم. با آرامش ادامه می‌دهد:

«ممکن است گاهی مسیر غلطی را هزار بار بروی و به مقصد نرسی. بعد خیال می‌کنی که هدفت اشتباه بوده و دست‌نیافتنی؛ برای‌همین کلاًّ بی‌خیالش می‌شوی… دنبال مقصر نگرد که لیستت تمام نمی‌شود. کینه کورت کرده و به‌خاطرش از بهترین لذّت‌های دنیا محروم مانده‌ای.»

میرزا از صدای افتادن وسایل با هول‌وولا از خواب پرید و با تعجب به اطراف نگاه کرد. متوجه صداهایی از پستو شد؛ خواب‌آلود و پریشان به‌سمت صدا رفت، همین که به درگاه پستو رسید، گوهر را دید که در میان گردوخاک نشسته و خط‌نوشته‌ها و نقاشی‌های دوران جوانی‌اش را با اشک در صندوقچه می‌ریزد. میرزا سرفه‌ای کرد:

«خوبی گوهر؟ کی اومدی؟».

گوهر به محض دیدن میرزا خشکش زد.

«چی شده خان‌داداش؟ خ.. خ خواب بد دیدی دوباره؟!».

«نه نترس، بد بیدار شدم!».

گوهر اشکش را پاک کرد و کمی خودش را جمع‌وجور کرد:

«ببخشید، نمی‌خواستم بیدارت کنم! لعنتی، النگوم به این پارچه گیر کرد…».

این داستان، روایت‌گرِ کشمکش‌های جوانی است که تلاش می‌کند تکه‌های پازلِ حل‌نشده‌ی درونش را در گذشته‌ای نه چندان دور پیدا کند‌. چه بسیارند کسانی که برای دیگران مرهم می‌سازند و از درمان خود، درمانده‌اند، با خودشان کلنجار می‌روند و دست آخر از دردهای کوچک و بزرگ خود، به دردهای عظیم‌تر پناه می‌برند.

نیمه‌های راه، قصه‌ای است که برگرفته از حقایقِ امروزمان و به احوال مردمی می‌پردازد که اگرچه رنج کشیده‌اند اما پا از راه نمی‌کشند…

او را به دنیا می‌آورند. راه رفتن و حرف زدن یادش می‌دهند و همین که توانست روی پاهایش بایستد رهایش می‌کنند و او می‌ماند و دنیای بزرگ و وهم‌انگیز مقابل چشمانش. دنیا با تمام آدم‌های رنگارنگی که هر روز رنگ عوض می‌کنند.نگاهش را دورش می چرخاند.می‌ترسد.از تاریکی، از سرما، از تنهایی…