« چجوری به پدر و مادرت آزار رسوندی؟» « با به دنیا اومدنم!» « غیر از این چی؟» « اونا مجبور شدن برای نگهداری من پرستار بگیرن و بعدش بین مادر و پدرم دعوا شد. میدونی چرا؟ چون مادرم چهل سالش بود و اون پرستار بیست و چهار سالش بود و بابام هفت خط بود! به دنیا اومدن من به اندازه ی کافی باعث آزار رسوندن شده!» « خب! حالا چرا فکر میکنی باعث آزار و اذیت خودت شدی؟» « من به شکلِ عجیبی نمیتونم فراموش کنم!»

وقتی با اون قدم­‌های بلند و محکمش وسط میدون ایستاد، جوونای طایفه­‌ی ما بلندبلند بهش خندیدن. خنده­‌شون هیوا رو جسورتر کرد. نشون رو عقب برد و روبروی جعفرخان ایستاد. تیرش تو خالِ هدف نشست. تپانچه یا تفنگ سَرپُر براش فرقی نداشت. کافی بود هدف در بُرد سلاح باشه. برنوی لول کوتاه و لول بلند براش توفیر نمی­‌کرد. انقدر دستش در مسلح کردن تفنگ فرز بود که چشم به ردش نمی­‌رسید. جان­‌لوله جوری با دستش اُخت بود که حرکت گلنگدن و پرکردن فشنگ از چشم­‌های زُل زده­‌ی ما پنهون می­‌موند. هدف رو که نشونه می‌­رفت تیر از جانِ­‌ لوله و جان از تنِ ما دَر می­شد. هیچ کدوم از تیراش خطا نرفت به رسمی شلیک می­‌کرد که انگار لوله تفنگ روی خال چسبیده بود. سریع و دقیق و بدون خطا! برنویی بود هیوا!

تعریف ظهر تابستان بوشهر چیزی نبود جز صدای کولرهای گازی. شهری که در سکوت فرو رفته و آفتابی که بی‌رحمانه می‌تابد و همه را از زور گرمایش به داخل خانه‌هایشان کشانده؛ یک نوع اسارت، یک نوع حکومت‌نظامی در تیررس شلیک بی‌رحمانۀ اشعۀ خورشید.

توجه! توجه! این آگهی، شروع یک طوفان است و معنی و مفهوم آن این است که یک زن تصمیم می‌گیرد کاری کند کارستان!

فرزانه، شخصیت اصلی داستان، از همان آدم‌هاست که همیشه قرار است از شنبه شروع کنند. شروع کننده‌های خوبی که ادامه دهنده‌های افتضاحی هستند.کلاس آرایشگری و خیاطی و کامپیوتر و باشگاه بدنسازی را نصفه کاره رها کرده و یک دفعه تصمیم می‌گیرد نویسنده شود. با یک شوهر که دو دستی به باورهای مردسالارانه‌اش چسبیده و یک دختر دم بخت.

لب های یوسف غنچه شدند و دود سفید را فرستادند وسط شلال های تاب خورده. یوسف سرش را تکان داد. بهار دود شد و رفت.

تنها به قدم هایش فکر می کرد و چند ساعت خوابی که قرار بود در زیرزمین حرم بزند. اسفند ماه بود و بوی بهار بیشتر از همیشه توی شهر پیچیده بود. گویا تمام درخت ها یک شال سفید رویشان جا مانده بود.

عجیب به نظر می‌رسید که ابروهای یک مرد می‌تواند تا این اندازه بلند باشد؛ ابروهایی سفید که تا روی زمین خودشان را کشانده بودند. کلمه‌هایی از کف دستش شروع کردند به جوشیدن؛ مثل چشمه‌‌ای که از زمین می‌جوشد. بازتابی از آن کلمه‌های نورانی در چشمان رام دیده می‌شد. هر کلمه که از دست مرد روی زمین می‌افتاد، می‌لغزید و خودش را کشان‌کشان به جوی باریکی که پیاده‌رو و خیابان را از هم جدا می‌کرد، می‌ریخت:

«به  من  کمک  کنید.»

_بلندش کن، من عاشق این صدام.

_ قدیمیه.

_قدیم…

کمی چشم بست و نفسی عمیق را به خودش هدیه داد.

_ بهتر از آینده ست، خاطره ها قابل اعتماد تر از پیش گویی هان.

خوشبختی همین جا بود؛ در میان نور خورشیدی که گرم و ملایم از بین پیلۀ کوه و کَل‌نو روی صورت‌های خندانمان چشمک می‌زد و لبخند هفت چشمه را با انعکاس نورش به چشممان می‌رساند… خوشبختی من همین لحظه بود. در همین بهشت کوچکی که با تلاش و سختی فراوانی ساخته بودم و در کنار مردی که از خیلی قبل‌تر پشتیبان و همراهم شده بود…

قدم‌زدن در محل تمام خاطراتم را یادآوری می‌کرد؛ خنده‌ها و گریه‌ها، توهین‌ها و حتّی تحقیرها. چه شب‌هایی که این محلۀ گردوخاک‌گرفته از دوران آغوشش را بر روی من باز کرده بود تا قلب پردردم را کمی آرام کند. چه روزهایی که این کوچه‌های تنگاتنگ پناهگاه روح زخمی‌ام شده بود. نگاهی به درخت‌های کهن انداختم؛ قدکشیده، برافراشته و سربلند با من قد کشیده وپروبال زده بودند. سرم را بالا گرفتم. همانند سرو کناری‌ام می‌خواستم به جهان بگویم که بالاخره طلسم دیو شکست و من هم انسان شدم.

به‌آرامی از روی تخت بلند شد و به‌سمت تلفن رفت. نفسش هنوز بالا نیامده بود که تلفن را برداشت و روی گوش‌هایش گذاشت:

«الو، سلام هاتف‌جان خوبی؟ شنیدم دیروز از مأموریت برگشتی. مامان دل توی دلش نیست. می‌خواد ببینتت. اگه می‌تونی امروز فردا خودت رو برسون اینجا. همه دلشون واست تنگ شده. الو هاتف؟ صدام رو می‌شنوی؟»

به‌آرامی چشمان خون‌گرفته‌اش را بست و چندثانیه‌ای بی‌حرکت ماند. دلیلی برای حرف‌زدن نداشت. تلفن‌را روی زمین انداخت و به دیوار تکیه داد. بازهم چند نفس عمیق کشید؛ اما بی‌فایده بود. صدای پشت خط، مانند یک طوطی دیوانه، دائماً همان حرف را تکرار می‌کرد:

«الو هاتف‌جان! صدام رو می‌شنوی؟»

«کافه را گرد دل‌تنگی گرفته، صندلی‌های خالی، فنجان‌هایی از تنهایی لبریز.»

همان صدای آشنای دیروزی که این بار درست در بغل گوشم شنیده می‌شد. آرام سرم را بالا آوردم و به‌سمتش نگاه کردم. بازهم لبخند روی صورتش بود. سریع نگاهم را از او دزدیدم و سرم را پایین انداختم. دوست نداشتم صحبت کنم، کاملاً در کنارش معذّب بودم. سریع با گفتن جملهٔ «قشنگ بود» به عقب برگشتم و به‌سمت درِ کافه حرکت کردم. از کافه بیرون آمدم و نفسم را با شدت به بیرون پرتاب کردم. چرا نمی‌توانم به‌راحتی با کسی صحبت کنم؟