یک شهر، یک پدر

اسمش حمید بود. اما بیشتر آدم‌هایی که او را می‌شناختند. دایی‌حمید، صدایش می‌زدند. نمی‌دانم چرا؟ شاید این‌جوری احساس راحتی و صمیمیت بیشتری با پدر می‌کردند. خیلی از مردم شهر، محلهٔ راه‌آهن، اسکله و شصت‌دستگاه، او را می‌شناختند. کافی بود دمِ درِ بازارچه سراغش را از بچه‌های ساحل بگیرید تا خیلی زود دستتان را بگذارند تو دست دایی‌حمیدشان. مال‌ومنال دنیایی چندانی نداشت. اما تا می‌توانست غم‌خوار اطرافیانش بود. خیلی‌ها برایش توی زندگی کم گذاشته بودند. اما او بی‌توجه به سفیدی‌های نشسته بر موهای سرش، سعی می‌کرد مثل همیشه لبخند زیبایش ازروی لب‌هایش محو نشود. انگاری که دلش می‌خواست تا می‌توانست پنجه‌درپنجهٔ سختی‌های دنیا، آن را قلقلک بدهد. پدری که تا چشم باز کرده بود؛ خودش را تک‌وتنها دیده بود. وقتی به دنیا آمده بود چیزی نداشت. حتّی تصوری ساده از پدر و مادرش را هم در خاطر نداشت. مادر درد کشیده‌ای که وقتی موج‌های بی‌قرار دریا، پیکر شوهر جوانش را در آرامش ساحل برایش هدیه آورده بود. به‌یک‌باره تمام شده بود. حتّی صدایش در گلو خفه شده بود. تنها یک جیغ بلند، به بلندای تمام دردها و نگرانی‌های یک زن جوان در مرگ همسرش در ساحل پیچیده بود و دیگر هیچ. نه صدای شکستن یک‌بارهٔ بغض گره‌خورده در گلو و نه پاسخی حتّی در حدّ چند کلمه در جواب تسلیت دیگران.

بیچاره زن! دیگر تاب و تحمّلی برایش نمانده بود. ساعت‌ها بی‌صدا در گوشه‌ای رو به تصویر شوهرش می‌نشست و غرق در افکار ناشناخته برای اطرافیانش، بی‌صدا و در خود اشک می‌ریخت تا روزی که دیگر حتّی صدای گریه‌های نوزادش، پدرم، را هم که سخت به آغوش کشیده بود نشنید. درحالی‌که همسایه‌های چند خانه آن‌طرف‌تر با شنیدن صدای گریه‌های بلند بچه، نگران درِ اتاقش را می‌زدند تا از او بخواهند کودکش را آرام بکند. بی‌خبر ازاینکه او ساعت‌ها بود آرام گرفته بود. دیگر نمی‌توانست صدای کسی را بشنود. حالا او دیگر تنها نبود. تنهایی را برای فرزندش، پدرم، به یادگار گذاشته بود.