تنها در سامسون

یک ترم گذشته است و من همچنان در خانه‌ای که از اول قرار بود دو‌نفره باشد، تنها هستم.

کم‌کم داشتم به این تنهایی عادت می‌کردم. تا اینکه یک روز به‌خاطر سردردی که، هرازگاهی از بدو ورودم به سامسون سراغم می‌آید. تصمیم می‌گیرم کلاس‌ها را کنسل کنم تا استراحی کرده باشم.

سرِ نماز هستم که زنگ در را می‌زنند. صدای مدیرمجتمع را می‌شنوم مه صدایم می‌زند. ولی نمی‌توانم نماز را رها کنم. بعد از چند دقیقه می‌بینم خودش در را با کارت یدک باز می‌کند . به همراه یک نفر دیگر به خانه سرک می‌کشد. وقتی می‌بینند سر سجاده‌ام منتظر می‌مانند تا نمازم تمام شود.

هم‌خانه‌ای جدیدم را آورده است تا خانه را ببیند. نمازم که تمام می شود. سرم را برمی‌گردانم. چشمم که به هم‌اتاقی‌ تازه‌واردم می‌افتد، خشکم می‌زند!

دختری سرتا پا سیاه‌پوش که به صورتش پوشیه دارد. اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد، تصویر زنان قاجاری محجبه در عکس‌ها و فیلم‌ها است. تا قبلِ امروز، پوشیه را از نزدیک ندیده بودم. با حالتی متعجّب، پیش خودم می‌گویم نکند وسط این همه سُنّی مذهب، این دختره شیعه است؛ آن هم یک شیعهء دوآتیشه؟!