آرش دخمه ها

و از پس بازگشت پدر از جنگ “منوچهر و سَلم” کمان بازیچه ام شد و پیکان دستواره ام.” دیدم که آرش بالای سرم ایستاد، درمن نگریست، گوی او را می شناسم از دیرباز

لبخندی بر او و پایانم با همان لبخند”.