با چنان سرعتی می‌دوم که به‌سختی متوجه خراشیده‌شدن کف پایم با برگ‌های سوزنی کاج می‌شوم؛ هرچند که اصلاً مهم نیست. هرچیزی که در حال تعقیبم است، همین‌حالا دستش به من می‌رسد. می‌توانم صدای نفس‌هایش را بشنوم. حتّی صدای جیغ از سرِ خوش‌حالی‌اش را می‌شنوم که در گلویش گیر کرده تا بعد از به‌چنگ‌آوردن من، بکشد.

گروهبان که معلوم بود توقّع دیدن کارت‌ها را توی دست ما نداشته، یکهو کپ کرد؛ طوری‌که بی‌اختیار سیگار از گوشۀ لبش افتاد. بعد همین‌طور که کمربند را زیر شکم گنده‌اش بالا می‌کشید، رو به سرباز‌ها گفت:

«اون نفر آخری رو بگید بیاد داخل.»

چند دقیقه‌ای منتظر بودیم و توی همین فرصت گروهبان اسکناس‌هایی که مدیر انجمن زنان موفق به‌عنوان بیعانه داده بود، از توی جیبش بیرون آورد و گذاشت روی میز. همراه سرباز‌ها مردی میان‌سال، حدوداً ۴۰ساله، داخل سالن شد. حسینعلی که فکر می‌کرد کارمان دیگر تمام شده، داد زد:

«این دیگه کیه؟ نکنه بازم طلبکاره!»

اما برخلاف نفرات قبلی قیافۀ این‌یکی اصلاً به طلبکارها نمی‌خورد. چشم‌هایی روشن با قیافه‌ای مهربان و گیرا داشت. مرد لباس‌هایی ساده پوشیده بود. لبخند کم‌رنگی گوشۀ لب‌ها داشت و با لحنی ملایم جواب داد:

«من مهدی آذریزدی هستم؛ از هیچ‌کی هم طلبکار نیستم.»

زمانی‌که برای بنیاد اینفوسیس کار می‌کردم یا زمانی‌که معلم بودم، با انسان‌های زیادی ملاقات کردم. همۀ آن‌ها، چه پیر و چه جوان، به‌نوعی زندگی من را پرمایه‌تر کردند. همیشه می‌خواستم این داستان‌ها را برای نسل بعدی تعریف کنم.

آتش به‌پا کرده‌ام. در حال ‌حاضر، به خرقۀ غیب‌کنندۀ هری پاتر نیاز دارم. باید ناپدید شوم. باید از این دفتر پرنور با این بوفۀ پر از تندیس افتخاراتش و آن نقشۀ لمینیت‌شدۀ ماساچوست که بالاسرش، درست بالاتر از تصویر دو شمشیرِ متقاطع با شابلون یک #1 چاپ زده‌اند، بگریزم.»