خیلی‌وقت‌ها برایم پیش آمده بود یکی روی زندگی‌ام چمباتمه بزند و بیفتد به جانم. آن‌موقع هم نمی‌توانستم ساکت بنشینم و تنها نگاه کنم. اصلاً هیچ‌وقت سعی نکردم بی‌تفاوت باشم. نمی‌دانم، شاید هم گاهی خواستم، اما اصلاً بلد نبودم؛ چون سرسختانه باور داشتم آدم وقتی از هر چیزی اذیت می‌شود، نباید ساکت بنشیند. باید اعتراض کند؛ گاه با دلیل و منطق، گاه با دادوهوار.

ذهن چیست؟ می‌رود هزار راه؛ می‌بردت هزارجا؛ هزار حرف می‌زنی با هزار کس و هزار کار می‌کنی و پلک می‌زنی؛ همین جایی. همین جا که دراز کشیده‌ای و داری فکر می‌کنی. بعد از بازاری که نزدیک حرم بود، کوچه‌های جنگ‌زدۀ عراق توجه آدم را بیشتر از هر چیز دیگری به خودش جلب می‌کرد. اینجا از دست جنگ فرصت نفس‌کشیدن ندارد. سیم‌های برقی که مثل کلاف موی شانه‌نخورده به هم پیچیده است توی کوچه‌ها، شکم داده و آمده تا وسط کوچه.

«دزد! بگیریدش. دزد! بقچه‌ام. دزد! بگیریدش.»

اسماعیل سر چرخاند تا جمعیتی را که به تماشای تعقیب‌وگریز بودند، نظاره کند. از کسی فعلی سر نمی‌زد که هیچ، چند تن از آنان نیز که باهم در گپ‌وگفت بودند، سر به جانب کودک گرداندند و لمحه‌ای خندیدند و به کار خویش شدند. اسماعیل با خود گفت جماعتی که به دزد و مال‌باخته بخندد، هیچ‌گاه روی آسایش نمی‌بیند. از کجا معلوم فردا نوبت آنان نباشد؟

مهشید و پروانه که در رشته مهندسی کامپیوتر در تهران درس می‌خوانند بعد از پیدا کردن کار و پول درآوردن برای خود سوئيتی در شهر اجاره می‌کنند و از خوابگاه بیرون می‌آیند. آنها رویای پولدار شدن دارند. از طرفی دوست دیگر آنها حانیه در شهرستان مانده و دندانپزشکی می‌خواند. او به کارهای خیریه علاقه دارد و در جریان زلزله کرمانشاه برای مداوای مردم به آنجا می‌رود …

پروانه و مهشید در تهران در دنیای کسب‌وکار و خوشگذرانی غرق می‌شوند و جریان زندگی‌شان آن‌طور که فکرش را می‌کردند پیش نمی‌رود. آنها وارد دنیای تجارت الکترونیک و کسب وکار مجازی و ارز دیجیتال می‌شوند و پس از آشنایی‌شان با دو جوان هم‌رشته در جریاناتی به هکرهایی تبدیل می‌شوند که به دردسر می‌افتند.

نویسنده در این داستان به سودای پولدار شدن جوانان در جامعه امروزی و خطرات و تهدیدهای آن پرداخته است.

«گره پشت گره! پیچِ بازنشدنی پشت پیچ‌ بازنشدنی دیگر و فیش‌هایی که به هم نمی‌خورند. حالا که فقط چند ساعت تا موعد تحویل نفت‌ها مانده است، این حسگرها شده‌اند قوزِبالاقوز. من قربانی یک تشابه لفظی شدم. دل‌سوزی فقط اسمش سوختن است؛ دل کسی را سوزاندن هم فقط اسمش سوزاندن است؛ یک مفهوم استعاری یا یک سوزش مجازی وگرنه که دل کسی نمی‌سوزد؛ ولی سوختن در بخار روغن یک سوزش واقعی است. ذهنم دارد تاول می‌زند.