– لطف‌الله سر داغش را از روی بالش برداشت. نفس نفس می‌زد و با هر نفس بوی مرداب را بیشتر فرو میداد. قلبش مثل پتک خودش را به قفسه‌ی سینه‌اش می‌کوبید.  از شیشه‌ی در قدی درختهای نارنج را نگاه کرد که در میان مه سنگین مانند اشباحی سر در هم فرو برده بودند. از میان مه سایه‌ای را دید که انگار داشت نگاهش می‌کرد. شبح مرد قد بلندی آن‌قدر نزدیکش بود که اگر دست دراز می‌کرد، می‌توانست لمسش کند و آن‌قدر دور بود که انگار توده‌ی مه او را مانند ورقی نازک و شکستنی فشرده کرده بود.
-اکبر دینگ دینگ روی تخت چوبی همیشگی، چهار زانو نشسته بود. یک دستش را روی پیشانی پر چال و چروکش گذاشته بود و با دست دیگرش آکاردئونش را روی تخت تکیه داده بود. دستش را در امتداد پیشانی‌اش به موهای سفیدی که تا پشت گردنش رسیده بود، کشید. موهایی که طوری آن را به عقب شانه زده بود که اگر پالتو کهنه و شلوار گشادِ رنگ و رو رفته‌اش نبود، فکر می‌کردی موسیقیدان بزرگی است که دارد به خلق یک قطعه‌ی بی‌نظیر موسیقی فکر می‌کند.

– به زمین افتاده بودم از سرما، دیگر نمی‌لرزیدم.

لزرم به خاطر گرگ‌ها بود.

نفس‌هایم تندتند شده بود.

با دهان باز نفس می‌کشیدم و بخار از دهانم خارج می‌شد.
– نفس عمیقی کشیدم و چشمم به بدنم افتاد. از وحشت عقب‌عقب رفتم، پشتم به دیواره‌ی غار خورد. فکر کردم مرده‌ام و در یک دنیای دیگر هستم. دست‌‌هایم و بدنم مثل یک گرگ شده است، فریاد می‌زنم صدایم مثل زوزه‌ی گرگ است. شنیده بودم آدم‌ها به خاطر گناهی که انجام داده‌اند به شکل حیوان هستند و فقط بعضی از آدم‌‌های خوب شکل حیوانی‌شان را می‌بینند. اما نمی‌توانست خواب باشد خدا را التماس می‌کردم که مرا از قیافه برزخی‌ام نجات دهد. با خودم گفتم: «چرا کاری به کار من ندارد و مرا حتماً وقتی بی‌هوش بودم کشان‌کشان به اینجا آوردند و از سرما نجات دادند.»