به نفس‌های خودم هم گوش سپردم که مبادا مرده باشم و بی‌خبرم! شاید که مرگ دارد باهام مدارا می‌کند. شاید من را هم زلزله کشته؛ ولی به دست مرگ نسپرده؛ همچنان‌ که به گور نسپرده بود. نفس می‌کشیدم؛ پس زنده‌ بودم. زنده‌ مانده بودم و بهتر اینکه صدای نفس‌کشیدن خودم را می‌شنیدم و حس می‌کردم که با هر نفس، غباری با غلظتی اشباع‌شده از خاکِ کهنه و خشک را به سینه‌ام فرو می‌برم.

می‌گفتند اوّلش یک كورک ریزه‌میزه زده بوده روی كتفش. از همین كورک‌هایی كه هر روز می‌زند به این‌ور و آن‌ورمان كه اصلاً نگاهش هم نمی‌كنیم كه نمی‌فهمیم چطور شد و كِی خوب شد و رفت پی كارش. از همین‌ها بوده. بعد ده‌پانزده روزی كه می‌گذرد، می‌بیند كه شده قد یک فندق؛ اما درد نداشته. آن بیچاره هم فكر می‌كرده دارد سر باز می‌كند كه خوب بشود؛ اما یک هفتۀ دیگر هم می‌گذرد و می‌شود اندازۀ یک گردو.

جمعیت حلقه بسته بودند پشت خانۀ جنزدۀ کوچۀ پروین. زنها با پر چارقد دهن و دماغشان را گرفته بودند و مردها با دود سیگار بوی تعفّن را از خودشان دور میکردند. آمبولانس که آمد، حلقه بزرگتر شد. اهالی کنار رفتند و به پرستارها کوچه دادند. مأمورها، دوباره با مردهای سفیدپوش رفتند توی خانه و خیلی زود زن را نایلونپیچ و روی بلانکارد بیرون آوردند.