واقعاً جای تعجّب دارد! تمام هم‌وغمت را جمع کنی که از جایی فرار کنی و نتوانی؛ انگار دستی تو را محکم نگه‌ داشته است! از همه عجیب‌تر، الان ده دقیقه است که می‌خواهم این خودکار لعنتی را زمین بگذارم و بخوابم، ولم نمی‌کند؛ آزادم نمی‌کند! هی می‌نویسد و می‌نویسد. امروز خیلی کند گذشت. همه‌اش تلخی بود؛ سختی بود؛ فحش بود؛ توهین بود؛ زهرمار بود و اذیت بود. ته دلم چیزی می‌گوید که این‌ها را ول کن. این روزها روزهای خداست؛ روز مهمانی خداست؛ رمضان است.

توی این یکی‌دو قرنی که مراد علی‌مراد روستا را تأسیس کرده بود، اهالی چند باری سعی کرده بودند به‌جای انسان، حیوانی را قربانی کنند؛ اما فایده‌ای نداشت. انگار زمین بو می‌کشید و خون انسان را می‌شناخت….

خدایا من الان چند روز است به مردم همین را می‌گویم. همین آیه را معنی می‌کنم «هر سوی بنگرید؛ هرجا نگاه کنید؛ خدا را می‌بینید». پس خودم چرا کورم؟ چرا نمی‌بینم؟ آیا صورت تو همین کوه و جنگل و مه و آفتاب است؟… چرا گرم نمی‌شوم…؟

از شاخه‌های پربرگ درخت ندایی آمد؛ ولی من آنجا دنبال نوری بودم؛ آتشی، شعله‌ای شاید…