ارتفاعات لیلی

اما من هنوز دل‌تنگم، نمی‌دانم چه بگویم؛ اما همین‌قدر می‌دانم که دل‌تنگی هرچه هست آدمی را لال می‌کند، آدمی را به قهقرای بی‌زمانی می‌برد، آنجا که فقط «تنهایی» وجود دارد، آنجا که تنهایی معنای کالی است در عمیق‌ترین بُعد انسان. این را زلیخا نمی‌داند، زلیخایی که در رگ‌هایش نور جای خون می‌گردد، نمی‌داند. خودش هم می‌داند که چیزی از دل‌تنگی نمی‌داند، می‌داند که سهمی از درک دل‌تنگی ندارد، او هرچه شنیده را به من گفته. اما من آنچه را زندگی می‌کنم، می‌دانم؛ برای من، دل‌تنگی از پسِ ترس‌هایی ظاهر می‌شود که گاهی به جانم چنگ می‌زنند. دل‌تنگی‌هایم مرا به سمتی می‌کشند که مایه‌ای جز آه ندارند.

آهی می‌کشم! آهی مسموم که از فرط زهرآگین‌بودن تا در هوا پخش می‌شود و به نفس زلیخا می‌رسد، بی‌حالش می‌کند، صورتش رقیق می‌شود، ناگهان بی‌هوش می‌شود و می‌افتد روی زمین. هول می‌کنم، می‌ترسم، می‌نشینم کنارش، سرش را گذاشته‌ام روی پاهایم و از همان آبی که داده بخورم، سرانگشت تَر می‌کنم و می‌پاشم روی صورتش.