خفته در خون

ما از طلوع خورشید بر بلندای بزرگ‌ترین گنبد بازار کمین گرفته‌ایم تا وقتش برسد. تا وقتش برسد و کار را تمام کنیم. سفیدهٔ صبح را برای اول‌بار بود که ازاینجا می‌دیدیم. قرص خورشید آرام‌آرام بالا آمد و بعد هم رنگینهٔ سرخش به زردی پیوندی خورد و گرم شدیم. هرچند گرمایش دیگر زور نداشت و جان آفتاب دررفته بود… ما بیشتر غروب‌ها می‌آمدیم اینجا. لابه‌لای این همه کنگرهٔ آجری گرمادیده، پشت این گنبد بزرگ، کفترخانهٔ ویلی داریم که جای فسقمان بود. پر از شیشه‌های گرگ‌نشانی که کریم‌خان از دادوستد با قزاق‌ها گیرش می‌افتد. اینجا پر از پوست بادام و پستهٔ کلّه‌قوچی است. عرق و پستهٔ کلّه‌قوچی و مغز کاهو که باهم کنج می‌شود، درون آدم را داغ و کرخت می‌کند. جوری‌که نمی‌دانی چه کسی پادشاه است و چه کسی گدا. بعد می‌توانی دست به‌هرکاری بزنی. دختر علی‌اکبر اصفهانی را هم همین‌جا آوردیم. ساروخان و کریم‌خان، از غروب تا سرچراغ دست‌به‌دستش کردند. هرچه به‌من گفتند قبول نکردم. آخرسر تهدید کردند اگر با آن دختر نباشم خلاصم می‌کنند. راست می‌گفتند حتم دارم آن‌کار را می‌کردند. مجبور شدم کنارش باشم و دستش را بگیرم. فقط تا همان‌جا پیش رفتم. بعد آن حرمله‌ها خندیدند. دخترک بس که جیغ کشیده بود دیگر رمقی نداشت. ساروخان با دستمال ابریشمی دهنش را بست. نزدیک بود اشکم جاری شود. دیلاق‌ها روی سرم ایستاده بودند و چپق می‌کشیدند و نعره می‌زدند. بعد بردیمش تا نزدیکی خانهٔ درندشتشان، وسط باغ‌های سراب ولش کردیم. دختر بیچاره به دو روز نکشیده خودش را راحت کرد. تا چند روزی حالم خوش نبود و می‌خواستم از دسته جدا شوم اما راه پس‌وپیش نمانده بود. کلّی انعام ازشان گرفته بودم و قاطی ماجراهایشان شده بودم. البت بدجور توپیدم به‌هر دوتاشان و گفتم زیاده‌روی کردیم. ساروخان ولی گفت:

«یک‌جوری باید آن پدر پوفیوزش را حالی می‌کردیم یا نه؟»