اسطوره نقل کننده‌ی سرگذشت قدسی و مینوی است. راوی واقعه‌ای است که در زمان اولین، زمان شگرف بدایت همه چیز رخ داده است. به بیانی دیگر اسطوره حکایت می کند که چگونه از دولت سر و به برکت کارهای نمایان وبرجسته موجودات مافوق طبیعی، واقعیتی، چه کل واقعیت: کیهان؛ ازیا فقط اجزایی از واقعیت: جزیره ای، نوع نباتی خاص، سلوکی و کرداری انسانی، نهادی، پا به عرصه‌ی وجود نهاده است…

فرض کنیم از حدی نسبی که نیاز داریم برای زندگی، فراتر آمدیم و پولِ بیشتری داشتیم و می‌توانستیم کارهای دیگری کنیم  و وسایل دیگری داشته باشیم و به‌راحتی بنشینیم و پایمان را بیندازیم رو پایمان و… اما صبر کنیم همین جا. حتّی قبل‌ترش: آن کارهای دیگر چیست؟

سعید مشکل دارد. وضع زندگی‌اش خوب است و بد و خودش را در آن حدِّ نسبی راحتی نمی‌بیند. خسته نمی‌شود. خودش را می‌اندازد به کاری جدید؛ به راهی جدید و روزبه‌روز، تک‌وتنها و پیوسته کار می‌کند. مصمم؛ اما کم‌کم خسته می‌شود و دل‌زده. چه‌کار کند؟ چه‌کار می‌کنی؟ تصوّر کن که در حدِّ خودت می‌توانی هر کاری که می‌خواهی بکنی و هیچ بندی هم نمی‌بندد تو را و بعدازاین‌ها، از پیِ چند روز یا چند ماه و سال، همچنان شوق‎‌وذوق داری؟ فکر کن فکر. کن فکر کن: چقدر دستت باز است؟

«آنجا که جایی نیست» حکایت شکل‌گرفتن شعلۀ زیاده‌خواهی در زندگی یک پدر خوب و همسر دلسوز است! شعله‌ای که در ابتدا شرارۀ کوچکی بود…