به جز پرچم چیزهای دیگری هم بود که باید همراهت میکردند. انگشتری که به مهدیه سفارش داده بودی و شال عزایت. همان شالی که هیچوقت اجازه نمیدادی شسته شود. به مادرت می گفتی« نشور. مگه کسی شال عزا رو میشوره؟ آیت الله مرعشی نجفی نزدیک چهل سال شال عزاش رو نشست» شالت هدیه مهدیه بود. هفت هشت سال، تمام ایام محرم و فاطمیه و عزاداریها همراهت بود. یک شال مشکی نخی بلند. آنقدر بلند که تا روی زانوهایت میرسید. و همیشه یک دور، دور گردنت میپیچیدی.

با هر جان کندنی که بود برایش قرآن گرفتم تا راهیش کنم، لحظه آخر به حمید گفتم: «حمید تو رو به همون حضرت زینب(س) هرکجا تونستی تماس بگیر». گفت: «جور باشه حتماً بهت زنگ می‌زنم، فقط یه چیزی، از سوریه که تماس گرفتم چطوری بگم دوستت دارم؟ اونجا بقیه هم کنارم هستن، اگه صدای منو بشنون از خجالت آب میشم»؛ به حمید گفتم: «پشت گوشی به جای دوستت دارم بگو یادت باشه! من منظورت رو می‌فهمم». از پیشنهادم خوشش آمده بود، پله‌ها را که پایین می‌رفت برایم دست تکان می‌داد و با همان صدای دلنشینش چندباری بلند بلند گفت: «یادت باشه! یادت باشه!» لبخندی زدم و گفتم: «یادم هست! یادم هست.»

به‌عنوان کسی که هر دو سمت ماجرا را زندگی کرده است باید به شما بگویم که همین حالا آدم‌های زیادی هستند که وقتی به من می‌رسند می‌گویند رامبد چاق را بیشتر دوست داشتند. می‌گویند چاقی به من بیشتر می‌آمد. بیشتر آن‌ها این‌حرف را وقتی که چاق بودم هم به من گفته بودند و من همیشه ابرو در هم کشیده بودم که این‌ها چه می‌گویند؟ این‌ها دوست دارند دل من را خوش کنند. همین حالا کدام یک از این‌ها حاضر است باقی عمرش را با یک آدم چاق زندگی کند؟ اما حالا که لاغر شده‌ام از خودم می‌پرسم اینها که دیگر دلیلی برای گفتن این حرف ندارند. این‌ها با این حرفشان نه‌تنها دل من را خوش نمی‌کنند که حتی من را عذاب می‌دهند. آن‌وقت از خودم پرسیده‌ام که نکند واقعا چاقی بیشتر به من می‌آمد. یک‌لحظه به عنوان یک آدم چاق با تمام وجود به این فکر کنید که اگر چاقی بیشتر از لاغری به شما بیاید چه؟ (منظورم این است که چاقی برای شما نه یک محدودیت، جذابیتی باشد که باعث شود شما جذاب‌تر هم به نظر برسید.)

در این کتاب اشعاری لطیف با زبانی کودکانه می‌خوانید که مهر و عشق کودکان به امام هشتم (ع) را توصیف می‌کنند.

یک هفته است که برف می‌بارد. کنار پنجره هستم و به تاریکی شب نگاه می‌کنم، به سرما گوش می‌کنم. اینجا سروصدا هست. صدایی خاص، ناخوشایند، آدم فکر می‌کند ساختمان زیر فشار سرما و یخ‌بندان گیر افتاده و صدای ناله ترسناک آن بلند شده است، گویی در این انقباض رنج می‌کشد و فرو میریزد. زندان در این ساعت، خواب است. پس از مدتی که به سوخت‌وساز ساختمان عادت کنید، می‌توانید صدای نفس کشیدن آن را در تاریکی بشنوید؛ گویی جانوری عظیم که گاه‌وبی‌گاه سرفه می‌کند و حتی در حال بلعیدن است.

برای اینکه فکر و خیال بیش از این اذیتم نکند، و از همه مهمتر دخترها کمتر نگران پدرشان باشند، تصمیم گرفتم تا با کمک آن‌ها خانه را دوباره و البته این‌بار سلیقه‌ی زنانه بچینیم. در حین همین کارها کلت و نارنجکی را که حسین زیر مبل گذاشته بود، مخفیانه و دور از چشم بچه‌ها برداشتم و بالای کمد پنهان کردم. تقریبا از سال پنجاه و نه و بعد از آموزش نظامی که در سپاه دیدم، دست به اسلحه و اینجور چیزها نزدم، آرزو کردم که باز هم این رویه ادامه پیدا کند و هیچ وقت به کار نیایند…

ششمین روز ماه رمضان است. چند ساعتی تا افطار مانده است. ابراهیم آرام و قرار ندارد. شده است اسفند روی آتش. خبرهایی که از پادگان به گوش رسیده، مردم را عصبانی کرده؛ چه رسد ابراهیم که مسئول آشپزخانهء همان پادگان است.

مردم می‌گویند: سرلشکر ناجی، روزه داران را با شلاق و بازداشت مجبور به روزه‌خواری می‌کند. او به زور در گلوی روزه داران آب می‌ریزد.

ابراهیم هرچه فکر می‌کند، بیشتر عصبانی می‌شود؛ اما سعی می‌کند ناراحتی‌اش را از کربلایی و ننه نصرت مخفی کند. او بند پوتین‌هایش را محکم می‌بندد و ساکش را به دوش می‌اندازد و خداحافظی می‌کند. ننه نصرت باز هم می‌گوید: ” آخر ننه، چطور شد یک دفعه تصمیم‌ات عوض شد؟ مگر نگفتی تا آخر ماه پیش ما می‌مانی؟”

ابراهیم می‌گوید: ” ننه، من مسئول آشپزخانه هستم. بچه های مردم می‌خواهند روزه بگیرند و کسی نیست برایشان سحری درست کند. درست است من اینجا تو راحتی و آسایش باشم، آنها رنج و عذاب بکشند؟”

– نه ننه، والله من راضی به ناراحتی کسی نیستم. برو، خدا به همراهت.