اسطوره نقل کننده‌ی سرگذشت قدسی و مینوی است. راوی واقعه‌ای است که در زمان اولین، زمان شگرف بدایت همه چیز رخ داده است. به بیانی دیگر اسطوره حکایت می کند که چگونه از دولت سر و به برکت کارهای نمایان وبرجسته موجودات مافوق طبیعی، واقعیتی، چه کل واقعیت: کیهان؛ ازیا فقط اجزایی از واقعیت: جزیره ای، نوع نباتی خاص، سلوکی و کرداری انسانی، نهادی، پا به عرصه‌ی وجود نهاده است…

روسپیگری یکی از مهم ترین و ناگوارترین انحرافات، مسائل و آسیب‌های اجتماعی تاریخ بشر به حساب می‌آید. بااین‌حال میزان پژوهش و تحقیق در ارتباط با این پدیده جهان شمول در قیاس با پیامدهها و ماندگاری‌اش در طول دوران‌های مختلف بسیار اندک و ناچیز است.

فرهنگ مشارکتی شکل پیچیده‌ای از تعامل و رفتار رسانه‌ای است که پتانسیل طرح جدید افکندن در صنعت رسانه را دارد، چراکه مخاطبان به سازندگان مشترک محتوای رسانه‌ای تبدیل می‌شوند.
دیدگاه‌های آرمان‌شهری حول انگاره فرهنگ مشارکتی، همیشه در عمل تجربه نمی‌شوند. چیزی که من با –مشارکت در تولید سریالی اینترنتی کشف کردم، این بود که میزان دسترسی و عاملیت، همچنان در کنترل امکاناتی است که در میدان مستقر تولید فرهنگی تولید و حفظ‌شده‌اند.
-فرهنگ مشارکتی ممکن است شیوه ساختار‌بندی صنعت رسانه را تغییر دهد، اما همچنان در حدودوثغور صنعت فرهنگ گرفتار است؛ مگر آنکه گسستی فاحش رخ دهد – که آن‌هم ناممکن به نظر می‌رسد چراکه صنعت فرهنگ همچنان به سازگاری [خود با شرایط جدید] ادامه می‌دهد.

من یک دانشجوی خوابگاهی بودم در خوابگاه طرشت 3؛ یکی از خوابگاه‌های پسرانۀ دانشگاه شریف در غرب تهران. دانشجوها در محوطۀ خوابگاه، تجمّع کرده بودند: یک تجمّع اعتراضی به وضعیت. حدود سال‌های 84 یا 85 بود. بیشتر اعتراضشان متوجه خدماتی بود که باید دانشگاه به دانشجوها می‌داد. جمعیت زیادی جمع شده بودند. محوطۀ دانشگاه، محوطۀ بزرگی نبود و دانشجوها، بارهاوبارها سر تا ته محوطه را از میان بلوک‌های 2 و 3 خوابگاه رفتند و شعار دادند. همین‌طور دست می‌زدند و فریاد می‌زدند. من هم کنار جمعیت ایستاده بودم. یک شعار جدّی‌شان که در خاطر من حک شده است و بعید است روزی از خاطرم برود، این بود: آب، غذا، اینترنت! آب، غذا، اینترنت! شعار عجیبی بود. همان‌موقع هم با خودم فکر می‌کردم که بدانند یا ندانند، دارند شعار عجیبی می‌دهند. شعار، زیاده‌خواهانه نبود؛ عجیب بود.