ازنظر زن‌ها موسم جام جهانی فوتبال، عید دیوانگی شوهرانشان است. زن‌ها حالات نفسانی‌ای را که در این دوره بر همسرانشان می‌گذرد، درک نمی‌کنند.

به نفس‌های خودم هم گوش سپردم که مبادا مرده باشم و بی‌خبرم! شاید که مرگ دارد باهام مدارا می‌کند. شاید من را هم زلزله کشته؛ ولی به دست مرگ نسپرده؛ همچنان‌ که به گور نسپرده بود. نفس می‌کشیدم؛ پس زنده‌ بودم. زنده‌ مانده بودم و بهتر اینکه صدای نفس‌کشیدن خودم را می‌شنیدم و حس می‌کردم که با هر نفس، غباری با غلظتی اشباع‌شده از خاکِ کهنه و خشک را به سینه‌ام فرو می‌برم.

می‌گفتند اوّلش یک كورک ریزه‌میزه زده بوده روی كتفش. از همین كورک‌هایی كه هر روز می‌زند به این‌ور و آن‌ورمان كه اصلاً نگاهش هم نمی‌كنیم كه نمی‌فهمیم چطور شد و كِی خوب شد و رفت پی كارش. از همین‌ها بوده. بعد ده‌پانزده روزی كه می‌گذرد، می‌بیند كه شده قد یک فندق؛ اما درد نداشته. آن بیچاره هم فكر می‌كرده دارد سر باز می‌كند كه خوب بشود؛ اما یک هفتۀ دیگر هم می‌گذرد و می‌شود اندازۀ یک گردو.

جمعیت حلقه بسته بودند پشت خانۀ جنزدۀ کوچۀ پروین. زنها با پر چارقد دهن و دماغشان را گرفته بودند و مردها با دود سیگار بوی تعفّن را از خودشان دور میکردند. آمبولانس که آمد، حلقه بزرگتر شد. اهالی کنار رفتند و به پرستارها کوچه دادند. مأمورها، دوباره با مردهای سفیدپوش رفتند توی خانه و خیلی زود زن را نایلونپیچ و روی بلانکارد بیرون آوردند.

«سی و سه دقیقه مانده به تحویل سال، سرم از بدنم جدا شد.

ساعت حول‌وحوش هشت شب بود. به خط‌کشی عابر که رسیدم، باران تند شد. تقریباً وسط خیابان، صدای جیغ ترمز شنیدم. هنوز برنگشته بودم که ضربهٔ محکمی به پای راستم خورد؛ من را بلند کرد و برد هوا. خیابان دُور سرم چرخید و چرخید و صدای خفهٔ برخورد جسمی با آسفالت شنیده شد.

نیم ساعت قبل‌تر، زنم یک «سین» کم آورده بود. مثل پلنگ کمین‌کرده در بیشه‌زار، از لابه‌لای مژه‌های ریمل‌زده‌اش برگشته بود سمت من. این حرکت فقط یک تفسیر می‌توانست داشته باشد:

«چرا وایسادی؟»

کفری لباس پوشیدم و زدم بیرون. میوه‌فروشی سر کوچه بسته بود. احمدآقا سوپری هم گفت:

«تمام کردیم.»

 دکتر احمد خالد توفیق بزرگ‌ترین چهرة ادبیات مصر است. معروف‌ترین اثر او مجموعه رمان‌های «ماورألطبیعه» است که سال گذشته شبکة نتفلیکس سریالی براساس آن درست کرد. 

فنجان را به خود فروغ‌خانم نشان داد که تفاله‌های قهوه در ته آن شکل یک چکمۀ قهوه‌ای سوخته را درست کرده بودند. سرهنگ به فروغ‌خانم گفت می‌داند که کفش به این بزرگی نشانۀ چیست؟ و فروغ‌خانم با خنده جواب داد کفش یعنی بخت.

داستان‌های این مجموعه را از بین بهترین و محبوب‌ترین داستان‌های انگلیسی‌زبان و قدیمی دنیا انتخاب کرده‌ایم که تحت‌عنوان قصّه‌های کلاسیک ارواح تقسیم‌بندی شده‌اند. حال‌وهوای حاکم بر این قصّه‌ها بیش از ترس و وحشت، از جنس وهم و اندوه است که شاید این امر به‌خاطر ویژگی عام ادبیات داستانی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم باشد: نمایش رنج‌ها، تردیدها، اندوه‌ها و کابوس‌های بشری در قالب ادبیاتی وزین، آهنگین، اندوهگین و رمانتیک.

کفیل از مردی می‌گوید که افسانه نیست. لاف نیست که بگوییم پدرش علی نام داشت و بردن همین نام کافی است تا بدانیم او از نسل کیست.

کفیل از پهلوانی می‌گوید که پهلوانان عالم به نام او اقتدا می‌کنند و شهدا به حال او غبطه می‌خورند.

کفیل از غیرت مجسم می‎گوید؛ از قامت فتوّت. از چشم‌هایی که آب را شرمندۀ نجابت خود کرد؛ از قهرمان نهر علقمه، عباس‌بن‌‎علی.

کفیل از برادر زینب می‌گوید و از برادر حسین؛ علم‌دار بزرگ ولیّ عصر،یکّه‌امیر سپاه کرب‌وبلا، حیدرِ حیدر.

کفیل افسانه نیست. گوشه‌هایی از زندگی جوانمردی است که مثل یک علم هیچ‌وقت بر زمین نماند. مثل پدرش اسداللّه‌الغالب خواندش تا حیدری دیگر در میدان تکرار شود و بعد هم حیدرها.